JOSE ELADIO SANTACARA, TXINARAKO BIDEAN

Jose Eladio Santacara bidaiari zarrakazteluarra kanpoan da berriz ere. Oraingoan hegazkinez joan da, bere Ibiletxe maitea herrian utzita. Montevideon harrapatu dugu elkarrizketa birtual bat egiteko xedez. Uruguaiko fubol selekzioaren garai ospetsuak berpiztuko ote diren sukarrak jota daude bertakoak egunotan. Handik Argentinara joango da hiru asterako, batez ere Urdanpiletan, gutxi gora behera Zarrakazteluren tamaiña duen Panpa hezeko herrian bizi diren izeba Ramona eta gainerako senitartekoei bisita egiteko asmotan. Gero hamar egun inguru New Yorken eta handik Txinara, horixe baita bere bidaiaren helburu nagusia. Batipat horretaz egin nahi diogu galde.

Zer bilatzen duzu oraingoan, Josela?

Lehenik eta behin bertze bidaietan egin ditudan lagunak berriro ikustea, munduaren aniztasuna berriro dastatzea eta batez ere Txinako barnekaldea ezagutzea eta bere errealitatea nere begiz ikustea. Orokorrean, munduko jende xehearekin bat egitea, horrelakoak baitira benetakoak.

Lehen ere Txinan izanda zaude zu. Zer ikuspegi daukazu hango fenomeno ekonomikoaz?

Dirudienez, Txinako garapenaren motor nagusia kanpoko inbertsioa izan da, nolabait munduko populazio handiena duen herrialdea kontsumismoan sartarazi nahian. Hain zuzen ere gertakari ekonomiko hori ezagutu nahi dut gertutik, batez ere barnekaldekoa. Orain sei urte Beijineko handitasuna eta nolabait harrotasuna -hiriburua baita- ikusi nuen, baina eraberean Khasgar eta Urumchin (Xhinkiang turkiarrean) egondu nintzen, eta Pakistandik joanda bertze mundu batean nengoela zirudien. Horrexegatik nere begiekin ikusi nahi dut, ez naizelako fidatzen egunkariek ematen diguten informazioaz. Ea Txinaren garapena zenbateraino den orekatua. Dena den, hantza denez, partidu komunista boterean egoteak nolabait baretu egin du Mendebaldeak berriro kolonizatzea. Dirudun berriak hor daude baina Indiarekin konparatuta -hori baita egin behar den konparaketa- aurrerapenak bistan daude, inork ezin ditu ukatu.

Baina garapen ekonimiko horrek ez du egoera politikoaren eta libertate sistemaren eraldaketarik ekarri momentuz.

Bai, hori dena argitzen saiatu nahi nuke bidaia honetan, baina apal begiratuta. Lehenik abiapuntu bat bilatu behar da, ez guk interesaturik jartzen ditugunak. Ez dira ahantzi behar Txinak, XIX eta XX mendeetan Mendebaldearengandik jasan zituen sarraskiak, umilazioak eta zapalkuntzak, libertatearen eta aurrerakuntzaren izenean beti, noski. Han beren bidea bilatzen ari direla suposatzen dut. Zoritxarrez gehienetan gertatzen den bezala, boteredunek gidatuko dute prozesu hori, baina eskubidea osoa dute. Mendebaldearen hipokresia patetikoa da Txinarekiko ere.

Elkarrizketaren bigarren zatia, gure egoera politikoari eta bereziki Nafarroa Bairen egoerari dagokiona, beste egun baterako utziko dugu. Ordurako Argentinan izango da. Argentina eta Uruguairen arteko final historiko baten atarian, agian. Batek daki!

Bitartean bere kronikak ikusgai daude edonorentzat, bere webgunean sartuta.

UGT, CC OO Y EL HERMOSO VERBO TRASTEJAR

¿Puede decirse que UGT es desleal a sus afiliados? Se puede. ¿Puede afirmarse que Comisiones Obreras ha traicionado su ideología de clase? También se puede. Pero los términos «desleal» y «traidor» resultan duros para su empleo en el marco de esta modernidad con un lenguaje maquillado y donde el sistema nos ha convencido de que los trabajadores somos los autores del desastre económico y social, ya que el sistema es intrínsecamente perfecto. Es más, que somos los únicos que llevamos cinturón capaz de ser estrechado porque los poderosos se ajustan con tirantes. Y los tirantes permiten una elegante elasticidad.

Busquemos, pues, un verbo que no ofenda el buen sentido y evite que nos recluyamos en la barbarie del radicalismo con que pretende desvirtuarse desde el poder cualquier movimiento enérgico de las masas. Por ejemplo, «trastejar». Trastejar tiene entre sus sentidos uno realmente hermoso para salvar la urbanidad de estos sindicalistas que han decidido que ante el urgente mazazo laboral del Gobierno Zapatero hay que hacer una huelga dentro de tres o cuatro meses. Veamos ese sentido de trastejar: «Huir del riesgo que se presume pasando por algún paraje. Dícese comúnmente de los deudores que huyen de la vista de sus acreedores, por que no les reconvengan». (klik egin-ver más) Antonio Álvarez-Solís (en La Haine)