«Errealitatea poetikoki ulertzeko modu bat». Hori da haikua, funtsean, Josetxo Azkona idazlearen hitzetan (Iruñea, 1953). Aurrez ere landua zuen generoa; Goilara bete hitz eta Arbola naiz, eta zuhaitza poesia liburuetan bazen japoniar poesia molde honetako alerik, baina oraingoan, liburu osoa eskaini die: Ez naiz Fujin izan. Jorratu beharreko bidetzat aipatu du haikuena Jose Angel Irigarai poeta eta Pamiela argitaletxeko kideak. Erronka gisa. «Nola erantzi zoldaz eta nola biluztu poesia. Mugarri bat da poetarentzat haikua, oso gimnasia berezia, eta benetako saioa egin du Azkonak».
Detaile txiki bat aipatu du Azkonak haikuekiko zaletasunaren sorburutzat. Objektu xume bat: orriak markatzeko bat. Iruñeko Auzolan liburu dendan ikusitakoa, atzo bere liburua aurkezteko hautaturiko leku berean, hain zuzen ere. «Leteren bi poema zati zituen orriak markatzeko hark alde batean, eta Ryokan-en haiku bat gazteleraz bestean. 'Lapurrak ilargia ahaztu zuen leihoan'. Lapurtzeko ezer gutxi izango zuen, baina lapurra sartu zitzaion etxean Ryokani, eta horretaz ohartu, eta leihoan ilargia ikustean sortu zitzaion haikua. Hamazazpi silabatan narrazio oso bat egiten du, eta zeinen ederra! Hala hasi zitzaidan haikuekiko zaletasuna pizten». Eta hasierako miresmen hartatik abiatuta sortu da liburua ere. «Era naturalean».
No hay comentarios:
Publicar un comentario