Azken asteetan, hodei formako galdera ikur handi batek hartu du Nafarroako zerua, eta beldurra sartu zaigu gorputzean. Lokatzetan dauden eskubide sozial, kultural, linguistikoek ezin dutelako euri gehiagorik jasan, urte gehiegi daramatzatelako burua ur azpian sartuta eta oraingoan ateratzen ez badute ito egingo direlako. Baina aterako dute.
Ez dut zalantzarik egiten zenbakiek baimentzen badute behintzat aldaketaren alde dauden taldeek elkar ulertuko dutela. Utziko dituztela interes partikularrak eta eskuzabalak izango direla bata bestearekin. Eta ez dut zalantzarik egiten zenbakiek emango dutela. Baikorregitzat hartuko nauzue akaso, baina erabateko sinesmena daukat emaitza historiko bat izango dela igandekoa. Gehiegi sufritu dugulako berriz ere negar egiteko, luzaroegi itxaron diogulako berriz ere irribarre egin ahal izateko aukerari.
Julio Soto
Cualquier mínimo conocedor de la Navarra contemporánea sabe que, aproximadamente hasta mediados de la pasada centuria, el panorama identitario del antiguo reino era más plural y, desde luego, menos traumático que en las últimas décadas. Lo más común era sentirse navarro y, a la par, más o menos explícita o implícitamente, vasco y español. Sin embargo, desde el tardofranquismo los sentimientos identitarios se vienen articulando, sobre todo en torno al binomio vasquismo/españolismo que algunos presentan como irreconciliables. (klik egin-ver más)
